Het spel begint met drie speltypen (Easy, Hard en Very Hard). Bij Easy werkt de speler met één kleur en één kleur. Bij Hard wordt de speler uitgedaagd om kaarten te rangschikken op basis van twee kleuren en kleuren. Bij Very Hard worden de kleuren en het aantal kleuren complexer.
Op een groen tafelblad met een patroon van herhalende pictogrammen die elke kleur vertegenwoordigen, schikt het spel de kaarten in 10 kolommen met open en dichte kaarten. Om gesloten kaarten bloot te leggen, verplaatst de speler de kaarten naar andere kolommen. Ze kunnen alleen meer dan één kaart verplaatsen als een korte stapel in aflopende volgorde ligt met dezelfde kleur en kleur (bijvoorbeeld een zwarte Klaverenvrouw en een zwarte Klaverenboer naar een plek onder een zwarte Klaverenkoning).
De speler kan echter ook elke willekeurige kaart in aflopende volgorde verplaatsen. Hij kan bijvoorbeeld een rode Harten Drie en Harten Twee onder een zwarte Schoppen Vier leggen. Ze kunnen alleen de niet-suit kaarten niet samen verplaatsen. Ze kunnen bijvoorbeeld alleen de stapel Hartenkaarten verplaatsen.
De speler kan uiteindelijk een vrije cel aan de bovenkant van een kolom onthullen waarmee hij een willekeurige kaart naar die positie kan verplaatsen. Het enige nadeel is dat ze die cel moeten vullen met een kaart van ergens op tafel als ze van de trekstapel willen trekken. Ze mogen alleen kaarten van de trekstapel gebruiken als laatste redmiddel. Het spel trekt en plaatst nieuwe kaarten in alle 10 de kolommen, waardoor bouwprojecten kunnen worden geblokkeerd.
Met Spider Solitaire kan de speler een zet ongedaan maken door een advertentie te bekijken.
